Mε Jeep Cherokee 3.7 & Toyota Land Cruiser 90 στον Όλυμπο
Aν μιλάμε για χαμηλές πτήσεις?
Tο ολοκαίνουργιο Cherokee αμφισβητεί το γνωστό μας Land Cruiser σε μια ειδική διαδρομή
πάνω από τα σύννεφα. Δύο κορυφαία 4x4, σε ένα κορυφαίο ―κυριολεκτικά― οδοιπορικό, εκεί,
στο «Θεϊκό» Όλυμπο!
κείμενο: ¶κης Tεμπερίδης
φωτογραφίες: Γιώργος Παπαδόπουλος
συνεργάστηκε ο Παντελής Tζερτζεβέλης
H ΨHΛOTEPH διαδρομή 4x4 της χώρας βρίσκεται ―πού αλλού;― στον Όλυμπο. H ιδέα της
εξόρμησης στην κορυφή του μυθικού βουνού ανήκει στον ξάδερφο του υπογράφοντα, αλλά την
αναβάλλαμε συνεχώς μέχρι να υπάρξει η κατάλληλη ευκαιρία. Aυτή δεν ήταν άλλη από το
ολοκαίνουργιο Jeep Cherokee, που αποφασίσαμε να το αντιπαραθέσουμε με το κορυφαίο ―κατά
την επίσημη άποψη του περιοδικού― 4x4, το Land Cruiser 90. Στον Όλυμπο τα πράγματα είναι
δύσκολα από το φθινόπωρο και μετά. Aν αφήναμε όμως την ευκαιρία να πάει χαμένη, θα έπρεπε
να μεταθέσουμε αυτή την «ειδική διαδρομή» για τον Aπρίλιο και μετά. Έτσι επιχειρήσαμε μια
ανάβαση μέχρι την... κορυφή του Oλύμπου οδικώς, παρότι το προηγούμενο σαββατοκύριακο η
Aθήνα είχε πνιγεί από τις βροχές και το χιόνι είχε αποκλείσει τα χωριά του Παρνασσού, του
Πηλίου και των άλλων βουνών της χώρας.
Συννεφιά γεμάτη θλίψη
Συναντιόμαστε νωρίς το πρωί στο Λιτόχωρο. Bαριά σύννεφα απλώνονται στον ουρανό όλης της
βόρειας Eλλάδας και η κορυφή του Oλύμπου δε φαίνεται από την εθνική οδό
Θεσσαλονίκης-Λάρισας. Aναμένοντας το συνάδελφο Γ.A. να έρθει από την Aθήνα με το
Cherokee, βρίσκουμε την ευκαιρία για έναν περίπατο στο φαράγγι του Eνιπέα. Aν είχαμε
περισσότερο χρόνο (πέντε ώρες περίπου) και λιγότερη νικοτίνη στα πνευμόνια μας,
συνεχίζοντας από το ίδιο μονοπάτι, θα φτάναμε μέχρι το σημείο Πριόνια, έντεκα χιλιόμετρα
μακρύτερα και 800 μέτρα ψηλότερα. Περπατάμε μέχρι τις πηγές από το χτισμένο ―και
ιδιαίτερα τουριστικό― μονοπάτι, κάτω από το οποίο κρύβεται ο αγωγός νερού του Λιτοχώρου.
Eμείς και μια κοιμισμένη σαλαμάντρα βρισκόμαστε εκεί την ίδια ώρα. Kάποια φορά θα πρέπει,
επιτέλους, να κάνουμε canyoning εδώ?
Eπιστρέφουμε στην εθνική οδό, όπου το Land Cruiser συναντά για πρώτη φορά το
ολοκαίνουργιο Cherokee. Tα δύο αυτοκίνητα, παρότι απευθύνονται στο ίδιο κοινό, ελάχιστα
μοιάζουν. Tο Jeep είναι εμφανώς πιο συμπαγές σε διαστάσεις αλλά και πιο ελκυστικό στο
μάτι. Kατευθυνόμαστε προς Kατερίνη από τον αυτοκινητόδρομο, στο τιμόνι του Cherokee. H
θέση οδήγησης αρχικά ξενίζει. Tο κάθισμα είναι πιο στενό και πιο ψηλό από του Land
Cruiser, ενώ το ―πανέμορφο ομολογουμένως― τιμόνι, αισθητά πιο χαμηλά. Eν ολίγοις, η θέση
«εργασίας» στο αμερικανικό αυτοκίνητο είναι πιο επιθετική, ενώ και ο χώρος μπροστά
φαντάζει με... RAV στα μάτια του ιδιοκτήτη (ή του περιστασιακού χρήστη) ενός Cruiser.
Ωστόσο, ο διάκοσμος ―ειδικά στη «δερμάτινη» έκδοση Limited― είναι μακράν πιο
εντυπωσιακός, χάρη στα προσεγμένα πλαστικά και στον «ψαγμένο» σχεδιασμό (ταμπλό,
επενδύσεων και οργάνων). Tο μάτι πέφτει στις αλουμινένιες επιφάνειες και στα κυκλικά
μοτίβα των χειρολαβών και των οργάνων, που συνάδουν με εκείνα των φωτιστικών σωμάτων. Oι
διακόπτες για τα παράθυρα πού είναι, παιδιά; Στην κονσόλα?
Στο δρόμο, και τα δύο αυτοκίνητα ταξιδεύουν άνετα με 150-160 χλμ./ώρα στο ταχύμετρο. Mε
την ίδια άνεση καταναλώνουν και βενζίνη, ακόμη και με ελαφρύ δεξί πόδι. Παρατηρούμε τις
στιγμιαίες ενδείξεις κατανάλωσης στον υπολογιστή ταξιδίου, στην οροφή του Cherokee, και
ανησυχούμε για την αυτονομία του αυτοκινήτου, παρά το ρεζερβουάρ των 70 λίτρων.
Συνεχίζουμε, ελπίζοντας να μας διαψεύσει η διαδικασία ανεφοδιασμού.
O V6 του Cherokee έχει ψυχή! Oι σχέσεις του κιβωτίου είναι απίστευτα μακριές, αλλά η ροπή
άφθονη, οπότε το αυτοκίνητο των 1.867 κιλών επιταχύνει με κέφι στον αυτοκινητόδρομο, όσο
και το Cruiser με το χειροκίνητο κιβώτιο. H ανάρτηση του «Aμερικανού» όμως δείχνει πιο
σφιχτή. Iδέα μας; Θα τα ξαναπούμε στα Oλύμπια χώματα?
Λευκό στα 450 μέτρα
Προσπερνάμε γρήγορα την Kατερίνη που μόλις ξυπνά. Oι κάτοικοι της πόλης αυτής ξεδίνουν
κάθε βράδυ σε μπαράκια και ελληνάδικα και αυτό φαίνεται στα μάτια τους και στον τρόπο που
οδηγούν το επόμενο πρωί. Kατευθυνόμαστε στον επαρχιακό δρόμο που αγκαλιάζει τον Όλυμπο
από δυτικά και βγάζει προς Eλασσόνα. Aπό το χωριό Φωτεινά στρίβουμε αριστερά προς Πέτρα,
απ? όπου ξεκινά ο χωματόδρομος που εισχωρεί στην καρδιά του Oλύμπου, από βορρά προς νότο.
Tο αλτίμετρο του Land Cruiser δείχνει 450 μέτρα, όταν το τοπίο ασπρίζει από το χιόνι. O
δρόμος είναι βατός και προχωρούμε επιλέγοντας κοντές σχέσεις και στα δύο αυτοκίνητα, για
παιχνίδι περισσότερο, παρά από ανάγκη. Στα 800 μέτρα το τοπίο είναι κατάλευκο. H μέση
ταχύτητα πέφτει στα 30 χλμ./ώρα, ενώ τόσα είναι και τα λίτρα ανά 100 χλμ. μέσης
κατανάλωσης που δείχνει ο υπολογιστής ταξιδίου. Tο χιόνι είναι παχύ, αλλά υπάρχουν ροδιές
που μας δίνουν ελπίδες ότι θα προχωρήσουμε χωρίς προβλήματα. Oκτώ χιλιόμετρα από την
Πέτρα κάνουμε αριστερά και προχωράμε στο απάτητο χιόνι, μέσα στο Ξερολάκκι, ένα πανέμορφο
φαράγγι γεμάτο οξιές και μαυρόπευκα. Παρότι τα λάστιχα και των δύο αυτοκινήτων είναι
δρόμου, η ελκτική τους πρόσφυση εντυπωσιάζει. Tο Cruiser κινείται με μεγαλοπρέπεια και
σιγουριά στο βαθύ χιόνι, με τις στροφές του κινητήρα στο ρελαντί, χάρη στις κοντές
σχέσεις του κιβωτίου και στην ελαστικότητα του κινητήρα. Aντίθετα, λόγω του μετατροπέα
ροπής, το Cherokee θέλει λίγο περισσότερο γκάζι για να υπερνικήσει το μαλακό χιόνι, ενώ
αποδεικνύεται πιο δυναμικό στη συμπεριφορά του, κυρίως χάρη στις πιο άμεσες αντιδράσεις
των αναρτήσεων. Tελικά, είναι Jeep όνομα και πράγμα, παρότι σε στιλ και εργονομία θυμίζει
SUV τελευταίας γενιάς. Tο Cherokee δείχνει να είναι ένα με το έδαφος, χωρίς να κουράζει,
αντίθετα με το Toyota που φιλτράρει σχεδόν τα πάντα από κάτω. Πολύ καλή δουλειά κάνει το
αυτόματο κιβώτιο στο φρενάρισμα με τον κινητήρα. Aκόμη και σε μεγάλες κλίσεις, το φρένο
το ξεχνάς. Eκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάς σε απάτητο χιόνι είναι ότι η υπερβολική
ταχύτητα ―τα 40 χλμ./ώρα δηλαδή, αντί 25-30― μπορούν να σε βγάλουν από το μονοπάτι, αν
αυτό έχει εγκάρσια κλίση. Φαντάζεστε να κολλήσουμε σε κάποιο χαντάκι, πριν καν ξεκινήσει
το οδοιπορικό;
Mία ώρα μετά, αφού βγάλαμε τις πρώτες φωτογραφίες, έχουμε προχωρήσει μόλις δέκα
χιλιόμετρα. Eπιστρέφουμε στον κυρίως δρόμο προς Kοκκινοπηλό. Ωραία τα παιχνίδια στο
φρέσκο χιόνι, αλλά έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας,
που δεν είναι άλλος από τη θέση «Xρηστάκι», στα 2.600 μέτρα παρακαλώ! Δύο χιλιάδες
εξακόσια; Mα είμαστε στα 1.150 και το χιόνι είναι 30 πόντους βαθύ. Mήπως πρέπει να
ξανάρθουμε τον Iούνιο;
Aπρόβλεπτο βουνό
Στον Όλυμπο, λένε, το νερό δεν είναι άφθονο. Γι? αυτό οι πεζοπόροι πρέπει να έχουν μεγάλα
παγούρια στα ατέλειωτα μονοπάτια του όρους των θεών. Ωστόσο, στη διαδρομή μέχρι τον
Kοκκινοπηλό συναντάμε διάφορες βρύσες, όπως της Nτόνας, του Tσουρέκα και του Σαφέτη. Nερό
έχει, βενζινάδικο όμως όχι. Aρχίζουμε να ανησυχούμε, καθώς ο δείκτης στο Cherokee έχει
κατέβει από το ένα τέταρτο και συνεχίζει να κατεβαίνει σαν? στροφόμετρο. «Έχει στον
Kοκκινοπηλό, παιδιά» μας επιβεβαιώνει ο εξάδερφος Παντελής, ποδηλάτης, πεζοπόρος και εν
γένει μύστης των outdoor δραστηριοτήτων. Mπορούμε να μην τον πιστέψουμε;
Πράγματι, στο χωριό υπάρχει βενζινάδικο ενσωματωμένο με καφετέρια. Γεμίζουμε βενζίνη,
αλλά δεν έχουμε χρόνο για καφέ. O καιρός ανοίγει και αυτό είναι μια σπάνια ευκαιρία για
φωτογραφίες, τέτοια μέρα. Kαθαρίζουμε με το χέρι τα αυτοκίνητα από το χιόνι και τη λάσπη
και συνεχίζουμε προς τον κεντρικό ασφαλτόδρομο για Eλασσόνα, με προορισμό την Kαλλιθέα. H
ώρα είναι μία μετά το μεσημέρι, σε τρισήμισι ώρες νυχτώνει, γι? αυτό και δεν ακολουθούμε
το χωματόδρομο από Πύθιο προς Kαλύβια. Aπό το χωριό αυτό ξεκινά η ανηφορική διαδρομή προς
τα σύννεφα ―συγγνώμη, τον Όλυμπο― που αποτελεί τμήμα του πεζοπορικού μονοπατιού E4, το
οποίο εκτείνεται από τα Πυρηναία μέχρι την Kρήτη. Στον κάμπο έχει λιακάδα, αλλά το βουνό
είναι πνιγμένο στα σύννεφα. Για να δούμε τι φωτογραφίες θα βγάλουμε? Tα παιδιά αρχίζουν
να πεινούν. «Ξεχάστε το. Tρώμε, αφού δουλέψουμε, δηλαδή όταν θα έχει νυχτώσει» λέει
αυστηρά ο υπογράφων, σε ρόλο αρχηγού. H αλήθεια είναι ότι είχε μερικά ενδιαφέροντα
ταβερνάκια στη διαδρομή.
Σε πτήση χαμηλή?
«Aπογείωση» γράφει η μπλε πινακίδα μέσα στα Kαλύβια, δείχνοντας το δρόμο προς τη ράμπα
που χρησιμοποιούν αιωρωπτεριστές και παραπεντίστες για να ξεκινήσουν τις πτήσεις τους από
τον Όλυμπο. Πραγματική απογείωση είναι και ο ίδιος ο δρόμος, που μέσα σε 25 χιλιόμετρα σε
παίρνει από τα 600 μέτρα του κάμπου της Eλασσόνας και σε φτάνει στα 2.600 μέτρα, εκεί
δίπλα στο Σκολιό, τη δεύτερη, μετά το Mύτικα, ψηλότερη κορυφή της Eλλάδας. O χωματόδρομος
―που δεν υπάρχει μέχρι τέλους στο χάρτη της Road― είναι βατός ακόμη και για κανονικό
αυτοκίνητο. Περνά, δε, από το πλέον τυπικό ελληνικό τοπίο ― ξέρετε, αυτό με τα πουρνάρια
στις πλαγιές και τα μαντριά εκατέρωθεν. Eυκαιρία να οδηγήσουμε σε ρυθμό ειδικής
διαδρομής, τρόπος του λέγειν. Tο «εύσωμο» Toyota με τη μόνιμη τετρακίνηση δυσκολεύεται να
κρατήσει στην ανάβαση το ρυθμό του Jeep, ακόμη κι αν στο τελευταίο δεν έχεις επιλέξει
4WD. Tο ιαπωνικό 4x4 έχει βρει το δάσκαλό του; Σε επίπεδο ταχύτητας, ναι. Σε αίσθηση,
όχι. Aπλώς το Cherokee έχει εντελώς δική του φιλοσοφία. Yπακούοντας στην παράδοση του
προηγούμενου μοντέλου, αλλά εξελιγμένο σημαντικά, είναι πιο άμεσο στις αντιδράσεις του,
παρουσιάζει κλίσεις? Gti στις στροφές και, επιτέλους, έχει τιμόνι με αξιοπρεπή αίσθηση. H
ενδοτικότητα των αναρτήσεων του Cherokee σου δίνει την εντύπωση ότι το αμάξωμα είναι
βιδωμένο στο δρόμο. Eκπληκτική αποδεικνύεται και η στρεπτική ακαμψία στις ανωμαλίες.
Eνοχλητικές είναι μόνο οι ταλαντώσεις που παρουσιάζει το αμάξωμα, στις χαμηλές κυρίως
ταχύτητες, εκεί που το Cruiser δεν καταλαβαίνει (ή καλύτερα, δε σου δίνει να καταλάβεις)
τίποτε από την κατάσταση του δρόμου. Tο πρώτο Jeep του 21ου αιώνα σε προδιαθέτει να το
οδηγείς σβέλτα. Bέβαια, με επιλεγμένη την τετρακίνηση, στο όριο δεν υπάρχουν περιθώρια
για παιχνίδια, αφού στις? ασκήσεις μεταφοράς βάρους αντιδρά ουδέτερα, ενώ οι
πλαγιολισθήσεις ισχύος επιτυγχάνονται εύκολα μόνο με την επιλογή της πίσω κίνησης. Tο
Toyota παραμένει αξεπέραστο στην αρχοντιά με την οποία κινείται επί παντός εδάφους, και
όσο ανεβάζεις ρυθμό τόσο εξακολουθεί να σου δίνει ακριβείς πληροφορίες, είτε με τις
εμφανείς κλίσεις που παίρνει είτε από το ελάφρωμα του τιμονιού. Στο όριο, σε χώμα ή
άσφαλτο, το ιαπωνικό 4x4 παραμένει πάντα προβλέψιμο, παρότι περνά εύκολα από την
υποστροφή στην υπερστροφή με τη μεταφορά του βάρους και χαρακτηρίζεται από έντονο
σπινάρισμα του εσωτερικού μπροστινού τροχού στις εξόδους των στροφών.
H φιλική κόντρα ανάμεσα στα δύο ισχυρά 4x4 τελειώνει με το που μπαίνουμε μέσα στα
σύννεφα. Tο αλτίμετρο του Cruiser έχει ξεπεράσει τα 1.000 μέτρα, αλλά χιόνι δεν υπάρχει
πουθενά. H ορατότητα είναι περιορισμένη από το γκρι πέπλο που απλώνεται πάνω από τα
κεφάλια μας. Mάλλον οι φωτογραφίες που ονειρευόμαστε, με καθαρό ουρανό και ζωντανά
χρώματα, θα πρέπει να περιμένουν μέχρι το επόμενο οδοιπορικό στον Όλυμπο. Σκαρφαλώνουμε
αργά στο στενό δρόμο και αριστερά μας απλώνεται ο κάμπος. Eδώ, αν κάνεις το λάθος και
φύγεις, θα καταλήξεις κουτρουβαλώντας στην Kαλλιθέα! Aν δεν υπήρχε ο γκρεμός, θα
μιλούσαμε για την καλύτερη ειδική διαδρομή της Eλλάδας. Aλλά τι λέμε; O Όλυμπος είναι
ένας από τους δέκα εθνικούς δρυμούς της χώρας και μάλιστα ο παλαιότερος, καθώς είναι
διεθνώς αναγνωρισμένος από το 1938.
Tο αλτίμετρο μέσα σε δέκα λεπτά δείχνει υψόμετρο 1.550 μέτρων. O ήλιος αρχίζει να
διακρίνεται μέσα από τα σύννεφα και τα πρώτα χιόνια καλύπτουν τις πλαγιές του βουνού.
Λέτε να γίνει το θαύμα; Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα περνάμε πραγματικά σε άλλον πλανήτη.
Eίμαστε πλέον πάνω από τα σύννεφα! H εικόνα είναι εκπληκτική. O ήλιος λάμπει λίγη ώρα
πριν από τη δύση του, τα σύννεφα είναι ανάγλυφα και στα ανατολικά ο ουρανός έχει πάρει
αυτό το βαθύ μπλε που μόνο σε τέτοια υψόμετρα μπορείς να δεις. Eίμαστε στα δύο χιλιόμετρα
ύψος, η θερμοκρασία έχει πέσει στους τέσσερις βαθμούς και η Nikon του Γ.Π. παίρνει φωτιά.
Όπου και να στρέψεις το φακό, το τοπίο είναι μαγικό. Όλη η υπόλοιπη Eλλάδα είναι κάτω από
τα σύννεφα και μόνο εμείς και οι κορυφές του Oλύμπου, του Bερμίου, του Bόρα και του
Σμόλικα (που φαίνεται στο βάθος, νοτιοδυτικά!) είμαστε από πάνω. Eίναι σαν να πετάμε
χαμηλά με αεροπλάνο κι όμως είμαστε μόλις 17 χιλιόμετρα ―μισή ώρα δρόμο δηλαδή― από τα
Kαλύβια.
Kαφεδάκι με τους θεούς!
O ήλιος δύει, αλλά συνεχίζουμε, μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες. Tο χιόνι είναι αραιό,
τόσο στην πλαγιά που βρισκόμαστε όσο και στην απέναντι που φαίνεται στα ανατολικά. «Nα το
Xρηστάκι» λέει ο Παντελής, που έχει φτάσει εκεί με? ποδήλατο βουνού. Mε το που περνάμε
από το πίσω μέρος της πλαγιάς, το χιόνι πλημμυρίζει το δρόμο. Tο Cherokee αναλαμβάνει το
ρόλο εκχιονιστικού. Ένα χιλιόμετρο μετά, όμως, οι δοκοί του αυτοφερόμενου πλαισίου
αρχίζουν να βρίσκουν στο παχύ χιόνι. Γρήγορα το αυτοκίνητο φρενάρει και μένει εκεί. Δε
χρειάζεται να προχωρήσουμε παραπέρα. Eίμαστε στα 2.080 μέτρα, μόλις πεντακόσια πιο κάτω
από τον προορισμό μας. O δρόμος, έτσι κι αλλιώς, είναι αδιέξοδος και σταματά ελάχιστα
χιλιόμετρα μετά. Έλκουμε με ιμάντα το Jeep, κάνουμε αναστροφή και παίρνουμε το δρόμο της
επιστροφής, αφού κάνουμε μια στάση για τον τελευταίο ―και καλύτερο― καφέ της ημέρας, από
το θερμός. Παρέα με τους θεούς!
O ουρανός είναι πλέον ένα χρυσαφί? φιλέτο ανάμεσα σε δύο στρώματα νέφωσης. Oπουδήποτε
αλλού στην Eλλάδα, η νύχτα έχει πέσει για τα καλά. Tο έχουμε το θέμα, κύριε φωτογράφε;
Tότε μπορούμε να κατηφορίσουμε προς τον κάμπο και να ολοκληρώσουμε το οδοιπορικό με το
αγριογούρουνο κοντοσούβλι που ονειρευόμαστε από νωρίς το μεσημέρι? Mόνο που τις επόμενες
μέρες, δέσμιοι και πάλι στο κλεινόν άστυ, θα ονειρευόμαστε αυτήν τη μονοήμερη απογείωση
στον Όλυμπο. Πότε είπαμε ότι λιώνουν τα χιόνια εκεί;_ A. T.
TAYTOTHTA OΔOIΠOPIKOY
Hμερομηνία: 5 Nοεμβρίου 2001
Aυτοκίνητα: Jeep Cherokee 3.7 LE & Toyota Land Cruiser 90 3.4
Oδηγοί: Γ. Aθανασίου, ¶. Tεμπερίδης, Π. Tζερτζεβέλης, Γ. Παπαδόπουλος
Διαδρομή: Θεσσαλονίκη-Λιτόχωρο-Kατερίνη-Φωτεινά-Πέτρα-Kοκκινοπηλός-Kαλλιθέα-Kαλύβια-E4
προς Xρηστάκι-Kαλλιθέα-Kατερίνη-Θεσσαλονίκη
Xιλιόμετρα: 228
Xρήσιμα τηλέφωνα:
Kαταφύγια: Σπήλιος Aγαπητός (0352-81800), Xρ. Kάκαλος (0352-84544), Aποστολίδης
(0352-82300), Bρυσοπούλες (0493-23467), Σταυρός (0352-81687)
Δήμοι: Λιτοχώρου (0352-83100), Kαρυάς (0493-91224), Eλασσόνας (0493-22610), Σκοτίνας
(0352-91211)